Kilka dni temu pisałem o spacerze, jaki urządziłem sobie zaczynając przy Moście Gdańskim i kończąc na wysokości Mostu Łazienkowskiego. Dzisiaj postanowiłem pokonać kolejny odcinek. Za punkt startu obrałem miejsce, w którym dobiegła końca poprzednia wyprawa. Docelową metą był Most Siekierkowski.

Warunki pogodowe od mojej ostatniej wizyty trochę się zmieniły. Padał dosyć gęsty śnieg, a Wisłą płynął śryż (stanowiący pierwszą fazę tworzenia się kry). Okolice betonowych ostróg na praskim brzegu zamarzły, podobnie jak starorzecze w Porcie Czerniakowskim.

Wisłę we władanie objęły mewy. Część pływała między sunącym z nurtem lodem, inne przelatywały w górę lub w dół rzeki, szukając miejsca, gdzie można by było znaleźć coś dobrego do jedzenia. Chyba najwięcej mewich smakołyków oferował prawy brzeg na wysokości „Grubej Kaśki”, gdyż dominująca na nim biel nie pochodziła wcale od śniegu, a właśnie od kłębiących się na nim „żywych śmietników”. Dzięki lunecie, którą tym razem przezornie zabrałem, mogłem wypatrzeć w tej gęstwinie 3 dorosłe mewy siodłate, nieodmiennie kojarzące mi się z krowami (z racji wielkości i czarno-białego upierzenia). Co ciekawe, dominującym gatunkiem w grupie około 220 ptaków nie były wcale śmieszki (tych, wg moich szacunków, było nie więcej niż 20), lecz tzw. „duże mewy” – srebrzyste, romańśkie i białogłowe. W kłębiącym się tłumie trudno było dokładnie obejrzeć subtelne detale pozwalające na odróżnienie tych gatunków. Conajmniej 4 „pewne” mewy białogłowe pływały między płatami śryżu, natomiast na brzegu przebywały jeszcze mewy pospolite (ok. 10) i sporo ptaków krukowatych. Conajmniej 20 wron siwych darło się „na cały regulator” za moimi plecami, a po drugiej stronie rzeki pożywiało się nie mniej niż 50 ich wspóbratymców. Biesiadujących wespół z nimi gawronów i kawek nie chciało mi się liczyć.

Na środku Wisły co pewien czas pojawiały się, samotnie lub w niewielkich grupkach, nurogęsi i krzyżówki. Wśród tych ostatnich udało się dostrzec tzw. sołtysa, czyli mieszankę dzikiej kaczki i jej domowej kuzynki. Od czasu do czasu nad głową przelatywał kormoran, a raz jego miejsce na nieboskłonie zajęło stado perliście odzywających się jemiołuszek.

W  kontynuowaniu spaceru brzegiem rzeki stanęło ogrodzenie Stacji Pomp Rzecznych, co zmusiło mnie do zmiany trasy i skierowaniu się do ulicy Czerniakowskiej, gdzie przez długi czas nie było niczego, co by mogło zainteresować ptasiarza. Po pewnym czasie skręciłem w Bartycką, ale tam sytuacja nie uległa specjalnej zmianie. Nadzieję wlał mi w oczy widok tabliczki obwieszczającej ulicę o wiele mówiącej nazwie „Ku Wiśle”. Nie spełniła ona jednak oczekiwań, gdyż pomiędzy jej końcem a nadwiślańskim wałem znalazło się ogrodzenie. Zamiast bezowocnych prób jego sforsowania poświęciłem się obserwacji najciekawszego ze spotkanych dzisiaj ptaków – rudzika. Zimą jego widok nie należy do częstych, dlatego trochę poprawił mi humor i dodał sił do dalszego marszu.

Kolejna szansa pojawiła się wraz z ulicą Nadrzeczną. Ta, zgodnie z nazwą, wreszcie pozwoliła mi wejść na wał, a przy okazji zobaczyć dzięcioła dużego. Dużo więcej nie dało się zobaczyć, gdyż zaczął sypać śnieg ograniczający widoczność do kilkunastu metrów. To, jak przy takich warunkach udało mi się wypatrzyć jeszcze stado kwiczołów i towarzyszące im dwa grubodzioby, stanowi dla mnie nieodgadnioną zagadkę.

Po ok. 2 godzinach spędzonych w zimowym plenerze wsiadłem do ciepłego i suchego autobusu, który zawiózł mnie do domu.