O godzinie 1.00 w nocy Alutkę obudził hałas. To Piotrek spadł z półki z książkami, a cała zawartość regału runęła na ziemię z głośnym łoskotem. Kawka miała problem z odnalezieniem rudzika wśród stosu lektur. Nikt jej nie mógł pomóc, bowiem Niny nie było w domu. Wyjechała ona razem z rodzicami na dwa dni do babci. Gdy Alutce wreszcie udało się odkopać Piotrka, ten krzyknął na nią ze złością:

- Co tak długo?! O mały włos się tam nie udusiłem! – po czym nastroszył gniewnie piórka.

- Przepraszam, starałam się jak mogłam – odpowiedziała cicho kawka. – A właściwie co robiłeś na tej półce?

- Nie twoja sprawa! – burknął Piotrek.

- No dobrze, ale musimy teraz pozbierać wszystkie książki i odłożyć na miejsce.

- Ani mi się śni! Sama to zrób. Ja nie będę sprzątał – rzekł rudzik, zaraz też wskoczył do łóżka i zasnął.

Biedna Alutka musiała sama zająć się całą sprawą. Potulnie poukładała książki na półce, po czym położyła się spać. Czuła jednak, że dłużej tego nie zniesie. Piotrek ostatnio był bardzo dla niej niemiły i kapryśny. Co gorsza, rudzik nie poprzestawał tylko na kawce, ale zaczął również nękać jej przyjaciół. Alutka wiedziała, że musi coś z tym zrobić. Pytanie tylko, co?

Kawce śniły się tej nocy koszmary. Widziała we śnie orła, który pochwycił ją w swe szpony, i Daniela, śmiejącego się z jej nieszczęścia. Alutka zerwała się z krzykiem.

- Co się tak drzesz?! Obudziłaś mnie! – warknął Piotrek gniewnym tonem.

Kawka spojrzała na niego zdziwiona po czym odetchnęła z ulgą.

- A więc to był tylko sen…

- Skoro to był sen, to po co krzyczysz na całe gardło, jakby cię kto z piór oskubywał?!  Mam dość ciebie i twoich głupich pomysłów. Idę spać i proszę to uszanować – rzekł rudzik po czym obrucił się na drugi bok i zasnął. Kawka skorzystała z okazji i wymknęła się z domu bez towarzystwa Piotrka. Na drucie zobaczyła siedzącą Natalię, śpiewającą poranne trele.

- Cześć! – zawołała wesoło Alutka.

- Cześć! Polecimy do Danki? Powinna już się obudzić, trrr – zaproponowała jaskółka.

- Chętnie – odparła kawka i obie poleciały do koleżanki. Danka rzeczywiście wstała. Miała jednak bardzo smutną minę.

- Co się stało? – zapytała zatroskana Alutka.

- Zobaczyłam dzisiaj orła szybującego nad lasem. To pewnie był ten Krystian, o którym mówił nam Filip – odpowiedziała sosnówka.

- Alutko, mówiłaś mi, że miałaś jakiś straszny sen związany z Danielem i tym orłem, trrr. Może nam go opowiesz? - zapytała Natalia.

Więc kawka opowiedziała im cały koszmar. Przyjaciółki słuchały z przerażeniem.

- Myślicie, że niedługo zaatakuje nas, ćwirr i... - tu Danka się wzdrygnęła - i pożre?

- Najlepiej będzie, jak zapytamy o radę Filipa - rzekł Adrian pojawiając się nie wiadomo  skąd na pniu. Przyjaciółki podskoczyły.

- Adrian! Skąd się tu wziąłeś? Przestraszyłeś nas - powiedziała Alutka.

- Przepraszam, ale niechcący podsłuchałem waszą rozmowę.

- To nic, ćwir, ćwir. Masz rację, najlepiej zapytać Filipa o radę - rzekła Danka.

Więc wszyscy razem udali się do rezerwatu puszczyka. Alutka drżała na myśl o niebezpieczeństwie, jakie może spotkać ją i jej towarzyszy. Czuła jednak, że nawet w obliczu takiego zagrożenia przyjaciele jej nie opuszczą, ani ona ich. Prawdziwa przyjaźń jest bowiem silna i może zwyciężyć każde, choćby największe niebezpieczeństwo.