Słońce przygrzewało jak nigdy dotąd. Leżałam sobie w klimatyzowanym pokoju hotelowym i pisałam książkę. Nagle przyszła mama wraz z szaloną propozycją, by wybrać się na drugą stronę zatoki. Tak właściwie nie była to propozycja tylko polecenie, więc w końcu ustąpiłam, choć, prawdę mówiąc, nie miałam za grosz ochoty, by tam iść.

Wyszliśmy z hotelu i przeszliśmy przez śliczną, długą i piaszczystą plażę. Potem trochę manewrowaliśmy na ostrych, czarnych skałach i dalej poszliśmy już udeptaną ścieżką obok morza. Fale rozbryzgiwały się o ogromne głazy i rzeźbiły duże jaskinie. Robiłam im zdjęcia, ale i one nie oddawały ich wspaniałości. Szliśmy jakąś godzinę w słońcu, lecz nie czuliśmy gorąca, bo wiał naprawdę mocny wiatr. Nagle coś śmignęło mi nad głową i w jednej chwili zorientowałam się, że to sokół skalny! Ptak kierował się w poprzek cypla. Pognaliśmy z tatą za nim, pomiędzy suchymi krzakami i niskimi drzewkami. Za jednym z nich zatrzymałam się i zaczęłam nasłuchiwać: dotarł do mnie śliczny śpiew i w końcu, przy pewnym wysiłku udało mi się ją dostrzec - dzierlatkę iberyjską. Była naprawdę duża i bardzo interesująca, pomimo burych kolorów. Po jakimś czasie przeleciała na sąsiednie drzewo, a potem odleciała na dobre. 

Ruszyłam dalej śladami sokoła i nagle dostrzegłam przed sobą piaszczystą równinę. Na początku myślałam, że to równina, ale gdy poszłam kilkanaście metrów dalej, okazało się, że to klif o wysokości 20 metrów! Ciągnął się dalej, tworząc wielką zatokę.