... czyli już 5 lat, odkąd Kawka truje na Juniorze.

Dobry wieczór~

Miał być dobry dzień, ale wywaliło mi prąd (a mam padniętą baterię w laptopie) i straciłam zaczęty wpis o tym samym tytule...

O tytule właśnie zaraz, bo już napomknęłam o tym na początku roku bodajże, ale warto się nad tym skupić teraz, kiedy wybija właściwa rocznica tych 5 lat.

Najpierw "niusy". Otóż, kupiliśmy 5 perliczek i 5 gąsek. Sama słodycz. Zdjęcia postaram się w najbliższym czasie wstawić, o ile nie będzie nadużyciem wstawianie ptactwa domowego. :)

Wykluły mi się małe szpaki, jak już wspomniałam w galerii u Venesuel. Po ogrodzie standardowo harcują mi drozdy i kosy, szpaki. Oprócz tego multum, niestety, nieżywych gawronów w Bodzentynie. Dzisiaj idąc z kolegami do szkoły widziałam dwa. Przykra rzecz.

Nie mniej przykra sprawa to fakt, że w sobotę koledzy ze szkoły (ja jechałam na wycieczkę do której zgłosiłam się w środę, dzień przed tragicznym wydarzeniem i mnie nie było) pożegnali na pogrzebie kolegę z rok młodszej klasy... Niestety, w czasie zajęć poszedł z kolegami nad staw, który jak na ironię leży przy trasie mojego autobusu szkolnego. Ponoć chodziło o zakład, ale nie będę mówić, bo nie byłam przy tym, a jak łatwo się domyślić, powstało już 600 wersji tego zdarzenia. Tak czy owak, nieszczęśliwie w połowie stawu zaczął tonąć, na głębokości ponoć 4 metrów. Kolega chciał go ratować, wskoczył, ale tam jest tzw. "ciemna woda" - nic nie widać bez latarki jak się nurkuje. No i niestety pomoc nadeszła za późno. Może nie powinnam o tym pisać, ale to jest po pierwsze przestroga dla wszystkich, żeby nie pływali o tej porze roku w stawach, nie zrywali się z zajęć i nie podejmowali lekkomyślnych decyzji. Bo jak widać mogą się skończyć tragicznie. Poza tym... jakoś mi łatwiej pozbyć się przedziwnych myśli z głowy. Nie musicie tego rozumieć... Wystarczy, że zrozumiecie, że tak nie powinno się robić. Proszę Was o to może jak stara jędza, wkurzająca ciotka; ale po prostu to, co się dzieje po takim tragicznym zdarzeniu jest potworne.

Poza tym, nie chciałabym, żeby komuś z Was coś takiego się przytrafiło.

Co jeszcze? Właśnie, wycieczka sobotnio-niedzielna. Wyjazd o 15 w sobotę, powrót o 5 rano w niedzielę... wiele się działo, ale o tym na drugim blogu. ;) Wybaczcie mi niechęć do relacji numer dwa, ale nie mam zbytnio czasu ani sił, nie na tym chciałam się dziś skupić.

Ah no i jeszcze raz przedwczesne życzenia urodzinowe dla naszej Wiktorii004!

Jeśli chodzi o te 5 lat, to przede wszystkim dziękuję. Potem - nie żałuję. Choć przez pierwsze 3-4 lata robiłam tu za zamącanie spokoju i najgorsze zła wcielenie, tak chyba wreszcie zrobiłam się znośna. Przynajmniej znośna, bo żebym była aniołem, czy żebym była dobrym duchem Juniora, to nawet dla żartów nie mogłabym powiedzieć. Oj nie.

Przez pierwsze 1,5 roku nie miałam ani jednego komentarza na stronie użytkownika. To świadczy chociażby o moim odstraszaniu - mówię to do użytkowników, którzy tych zamierzchłych czasów nie znają i nie pamiętają. Co ciekawe i paradoksalne - jestem chyba (podkreślę, chyba) jednym z tych Juniorów, którzy mają najwięcej komentarzy na profilach. Jestem niezwykle... dumna? Tak, to chyba dobre słowo. I nie tyle z tego, że jestem popularna, bo nie jestem i w życiu bym o sobie tak nie powiedziała... ale jestem dumna z tego, że to wredne wronisko, które tu zamącało porządek publiczny, zostało lepszym człowiekiem i że teraz daje się nawet polubić. Chyba...

Blog - a właśnie, przy okazji warto ślicznie podziękować za blog tygodnia. Jeśli chodzi o moje wypociny, to też przez 3-4 lata były żałosnymi próbami ratowania wizerunku, lub żałosnymi próbami zwrócenia na siebie uwagi. Tylko, że nie o to w tym chodziło. Cóż, dość późno to zrozumiałam. Ale jak powiadają, lepiej późno, niż wcale. Cieszę się, że teraz jako tako mój styl pisania Wam się spodobał. Myślę, że znacznie się poprawił...

Galeria? Zawsze tak było i do tej pory tak jest, że moje zdjęcia nie są dobre jakościowo. Ani też "przybliżeniowo" - nie stać mnie było na dobry obiektyw czy dobry aparat. Tyle dobrego, że rysunki się podobają, choć i jakość skanów nie jest najlepsza, a twórczość jest twórczością przez duże tfu...

Reszta? Bynajmniej nie jest ona milczeniem. Bo reszta to Wy, kochani. A raczej nie reszta, ile podstawa. Cieszę się, że mimo mojego zgoła upiornego charakteru udało mi się stworzyć jakąś więź choć z częścią Juniorów. I jak widać, mój upiorny charakter, którym próbowałam zwracać na siebie uwagę (i mi się to niewątpliwie udawało - non stop kłóciłam się z kimś albo byłam upominana przez moderatorów; nie to, broń Jeżu, żebym miała coś za złe moderatorom, bo to bardzo dobrze, że pełnią swe obowiązki jak należy; po prostu to ja byłam dziecięciem chaosu), nie był tu potrzebny. Można było tak od razu... Jednak za dużo czasu spędzałam z ludźmi, dla których jedyną wartością były pieniądze. Wzorce tego typu zakorzeniły się we mnie mocno i dopiero teraz odpuściły w jakimś stopniu, dalej nie całkiem. Cieszę się po prostu, że mogłam się wpasować.

To tyle odnośnie tych pięciu lat. Nie będę pisała szczegółów, bo to w większości rzeczy, o których chcę zapomnieć, bo nie mogę sobie ich darować. Dziękuję za uwagę i blog tygodnia.

Pozdrowienia od Kawkoszpaka, szpaków w liczbie rozmnożonej, kota i psów
~Kawka