Właśnie coś tam kręciłam z koleżankami, potem skończyłyśmy, oglądamy. I nagle słyszę klangor dochodzący jakby z tego miejsca, w którym znalazłam ich pióra i inne ślady ;) No to moja reakcja raczej wiadoma. Zrywam się z miejsca (czyli boso), biorę jeszcze aparat i biegnę na wzgórze. Potem zaczynam się skradać. Klangor bardzo głośny, echo roznosi się we wszystkie strony, no naprawdę niesamowite wrażenie. Jeszcze tak podchodzę, podchodzę... oglądam się, a tam wszyscy na mnie patrzą :D Pokazuję tylko uniesiony kciuk i idę dalej. A tam - z traw wystaje główka żurka :) Szybka fotka i odlatują. No cóż. Jakość przykra. Tylko piały pas na głowie widać. Never mind, i tak jestem szczęśliwa :) Biegnę w podskokach w stronę grupy, zaliczam piękną glebę i jeszcze rzucam okiem na lecące żurawie. Mam nadzieję, że uda mi się jeszcze je zobaczyć i zrobić lepsze zdjęcie.